Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An hoc usque quaque, aliter in vita? Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Duo Reges: constructio interrete. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Consequens enim est et post oritur, ut dixi.

Quod quidem nobis non saepe contingit.
Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est.
Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.
Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.

Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille
quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per
se sit tantum inchoata.

Quoniamque in iis rebus, quae neque in virtutibus sunt neque
in vitiis, est tamen quiddam, quod usui possit esse,
tollendum id non est.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo.

Bork: Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.
In schola desinis.: Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem.
Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.